پائیزصحرا

به توفکرمی کنم...صبح می شود

 

                     

تنها ترا از يک برگ

با بار شاديهاي مهجورم

در ابهاي سبز تابستان

ارام مي رانم

تا سر زمين مرگ

تا ساحل غمهاي پاييزي

در سايه اي خود را رها کردم

در سايه ي بي اعتبار عشق

در سايه ي فرار خوشبختي

در سايه ي نا پايداريها

شب ها که مي چرخاند نسيم گيج

در اسمان کوته دل تنگ

شبها که مي پيچد مهي خونين

در کوچه هاي ابي رگها

شبها که تنهاييم

با رعشه هاي روحمان تنها

در ضربه هاي نبض مي جوشد

احساس هستي هستي بيمار

در انتظار دره ها رازيست

اين را به روي قله هاي کوه

بر سنگهاي سهمگين کندند

انها که در خط سقوط خويش

يک شب سکوت کوهساران را

از التماسي تلخ اکندند

در اضظراب دستهاي پر

ارامش دستان خالي نيست

خاموشي ويرانه ها زيباست

اين را زني در ابها مي خواند

در ابهاي سبز تابستان

گويي که در ويرانه ها مي زيست

ما يکدگر را با نفسهامان

الوده مي سازيم

الوده ي تقواي خوشبختي

ما از صداي باد مي ترسيم

ما از نفوذ سايه هاي شک

در باغهاي بوسه هامان رنگ مي بازيم

ما در تمام ميهمانيهاي قصر نور

از وحشت اوار مي لرزيم

اکنون تو اينجايي

گسترده چون عطر اقاقيها

در کوچه هاي  صبح

بر سينه ام سنگين

در دستهايم داغ

در گيسوانم رفته از خود سوخته مد هوش

اکنون تو اينجايي

چيزي وسيع و تيره و انبوه

چيزي مشوش چون صداي دور دست روز

بر مردمکهاي پريشانم

مي چرخد و مي گسترد خود را

شايد مرا از چشمه مي گيرند

شايد مرا از شاخه مي چينند

شايد مرا مثل دري بر لحظه هاي بعد مي بندند

شايد....

ديگر نمي بينم

ما بر زميني هرزه روييديم

ما بر زمين هرزه مي باريم

ما هيچ را در راهها ديديم

بر اسب زرد بالدار خويش

چون پادشاهي راه مي پيمود

افسوس ما خوشبخت و اراميم

افسوس ما دلتنگ و خاموشيم

خوشبخت زيرا دوست مي داريم

دلتنگ زيرا عشق نفريني ست

                                                                                 ف-فرخزاد

+نوشته شده در سه شنبه 25 دی 1389برچسب:,ساعت2:30توسط پانیامه | |

 
 

من از تو می مردم

اما تو زندگانی من بودی

تو با من می رفتی

تو در من می خواندی

وقتی که من خیابانها را

بی هیچ مقصدی می پیمودم

تو با من می رفتی

تو در من می خواندی

تو از میان نارونها گنجشکهای عاشق را

به صبح پنجره دعوت می کردی

وقتی که شب مکرر می شد

وقتی که شب تمام نمی شد

تو از میان نارونها گنجشکهای عاشق را

به صبح دعوت می کردی

تو با چراغهایت می امدی

وقتی که بچه ها می رفتند

و خوشه های اقاقی می خوابیدند

و من در اینه تنها می ماندم

تو با چراغهایت می امدی...

تو دستهایت را می بخشیدی

تو چشمهایت را می بخشیدی

تو مهربانیت را می بخشیدی

تو زندگانیت را می بخشیدی

وقتی که من گرسنه بودم

تو مثل نور سخی بودی

تو لاله ها را می چیدی

و گیسوانم را می پوشاندی

وقتی که گیسوان من از عریانی می لرزیدند

تو گوش می دادی

اما مرا نمی دیدی   

                             ف-فرخزاد

+نوشته شده در سه شنبه 25 دی 1389برچسب:,ساعت1:12توسط پانیامه | |

نیمه شب گهواره ها ارام می جنبند

بی خبر از کوچ دردالودانسانها

باز هم دستی مرا چون زورقی لرزان

می کشدپاروزنان درکام طوفانها

چهره هائی درنگاهم سخت بیگانه

خانه هائی برفرازش اشک اخترها

وحشت زندان وبرق حلقه زنجیر

داستانهائی زلطف ایزدیکتا

 

 


ادامه مطلب

+نوشته شده در 26 دی 1389برچسب:,ساعت16:25توسط پانیامه | |

 

          

                  پرنده گفت:چه بوئی, چه افتابی اه               بهارامده است...ومن به جستجوی جفت خویش خواهم رفت

پرنده ازلب ایوان                پرید مثل پیامی پریدورفت

پرنده کوچک بود              پرنده فکرنمیکرد...

پرنده روزنامه نمیخواند                 پرنده قرض نداشت

پرنده ادمهارانمیشناخت        پرنده روی هوا            وبرفرازچراغهای خطر

                             درارتفاع بی خبری میپرید

 ولحظه های ابی را                                       دیوانه وارتجربه میکرد

                             

                        پرنده... اه...فقط یک پرنده بود...

                                                                     ف-فرخزاد       

+نوشته شده در 27 دی 1389برچسب:,ساعت1:53توسط پانیامه | |

 

+نوشته شده در 26 دی 1389برچسب:,ساعت23:45توسط پانیامه | |

درگذشت پرشتاب لحضه های سرد...

                                   چشمهای وحشی تو درسکوت خویش...گردمن دیوار میسازد....

عاقبت یکروز...می گریزم از فسون دیده تردید

                                      می تراوم همچو عطری از گل رنگین رویاها...

می خزم در موج گیسوی نسیم شب...می روم تا ساحل خورشید...درجهانی خفته در ارامشی جاوید

من از انجا سرخوش وازاد

                  دیده میدوزم به دنیایی که چشم پرفسون تو

                                                          راه هایش را به چشمم تار میسازد

دیده میدوزم به دنیایی که چشم پرفسون تو

                                         همچنان در ظلمت رازش, گرد ان دیوار میسازد...

                                                                                     ف-فرخزاد

+نوشته شده در 26 دی 1389برچسب:,ساعت17:31توسط پانیامه | |

 

پاییز ای مسافر خواب الود, دردامنت چه چیز نهان داری؟

                                                    جزبرگهای مرده وخشکیده, دیگر چه ثروتی به جهان داری؟

پاییز ای سرود خیال انگیز ,پاییز ای ترانه محنت بار

                                                    پاییزای تبسم افسرده ,بر چهره طبیعت افسونکار

                                                                                  ...فروغ فرخزاد   

               

                                  

+نوشته شده در 15 آذر 1384برچسب:,ساعت17:15توسط پانیامه | |

به لبهایم مزن قفل خموشی , که در دل قصه ای ناگفته دارم

                                                                              زپایم باز کن بندگران را , کزاین سودادلی اشفته دارم

بیاای مرد ای موجود خودخواه, بیا بگشای درهای قفس را

                                                                             اگرعمری به زندانم کشیدی ,رهایم کن دگراین یک نفس را


ادامه مطلب

+نوشته شده در سه شنبه 9 آذر 1384برچسب:,ساعت18:7توسط پانیامه | |

با نگاهی گرم وشادی بخش,با نگاهی مست و رویائی

                                                                     دخترک افسانه میخواند,نیمه شب در کنج تنهائی

بی گمان روزی زراهی دور,میرسد شهزاده ای مغرور

                                                                        می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر,ضربه سم ستور باد پیمایش,می درخشد شعله خورشید برفراز تاج زیبایش...

                                                                          


ادامه مطلب

+نوشته شده در سه شنبه 26 دی 1389برچسب:,ساعت16:58توسط پانیامه | |